371

یه جایی از زندگی که برای من حوالی سی و دو سالگی اتفاق افتاد، اینجوری میشی که توی روابط دوستی/عاطفی/بیزنسی، فکر از دست دادن هیچ چیز/شخصی دیگه نگرانت نمیکنه!

یعنی اگه پارتنرت (چه کاری/چه عاطفی) تو سخت ترین و پیچیده ترین شرایط پیام بده بگه من دیگه نمیخوام ادامه بدم، حتی دلیلش رو نمیپرسی.
فقط از حضورش تو این مدت تشکر میکنی و عمیقا امیدواری که بعد از این بتونه تجربه بهتری داشته باشه، همین!

دروغ چرا، دوره باحالیه :)

چیزی شبیه به افسردگی هم نیست! چون حالت خوبه، حالت با خودت و همون چیزایی که داری خوبه...

فقط تلاشی برای نگه داشتن چیزی/کسی نمیکنی چون میدونی که "نمیدونی کدومش برای تو خوبه!"

از کجا معلوم نداشتن اون چیز/شخص برات بهتر نباشه؟

میدونی که خب هیچی برای همیشه موندگار نیست...