دست نوشته های جسته گریخته من

همه چیز برات خیلی جدی و مهمه

فکرت رو مشغول میکنه و حاضری کلی براش بحث کنی

حرص میخوری

نگرانی ...

تا اینکه

اولین تار سفید ریش رو میبینی ...

از کتاب : "سی و اَندی سالگی"

بعد از تو دیگــر،

هیچ نیامدنی مرا دلواپس،

هیچ آمـدنی مـرا دلخـوش،

هیچ مانــدنی مـرا دلبسته،

و هیچ رفتنی، دل‌زده‌ام نکـــرد...
.
.
پ ن: شبیه به سـوت قطار
در ذهن آخـرین مسافــری
که فقط اندکی دیــر به ایستگاه رسید
و هیچکس
از شیشه‌ی غبار آلود واگن آخـــر
برایش دستی تکان نداد...

13 ساله این وبلاگو مینویسم. تیر امسال شد ۱۳سال!

درواقع وقتی اینجا شروع کردم به نوشتن،

هنوز یسریایی که الان تو این فضا هستن

به دنیا نیومده بودن...

فاعک!

ما تدبیـــر نکردیم

ما که معشوقِمان را پنهان،
احساسِمان را سـرکوب،
بوسه هامان را تایپ،
غـرورمان را حفظ،
دوستت دارم ها را انبار،
عزیزم گفتن هارا سانسـور،
و دلتنگی هامان را دود کردیم ؛

ما تدبیــــر نکردیم
ما اشتباه کردیم
ما ترسیــدیم . . .

کسی برای دلسردی‌های ما چای نریخت

برای بی‌خوابی‌هامان لالایی نخواند،

برای دلتنگی‌هامان آواز نشد،

برای رقص‌هامان ساز نزد،

برای بودنمان دلیل نیاورد،

و برای رفتنمان نگریست...